کد مطلب:259294 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:246
امداد غیبی
شیخ طوسی رحمه الله می نویسد: كافور خادم گوید:
امام هادی علیه السلام به من فرمود: فلان سطل را در فلان محل بگذار، تا من با آب آن برای نماز، وضو بسازم.
سپس مرا دنبال كاری فرستاد، و فرمود: وقتی كه بازگشتی این كار را انجام بده، تا وقتی كه برای نماز، آماده شدم، آب حاضر باشد (و این موضوع در شب بود).
[ صفحه 52]
آن حضرت به پشت دراز كشید كه بخوابد، و من آنچه را فرموده بود، فراموش كردم. شب سردی بود، احساس كردم كه آن حضرت برای نماز برخاسته است، ناگاه یادم آمد كه سطل آب را در محل خود كه فرموده بود، ننهاده ام، از ترس سرزنش آن حضرت، از آن محل دور شدم، و ناراحت بودم كه امام در مورد تحصیل آب، به زحمت می افتد.
ناگاه آن حضرت با صدای خشم آلود مرا صدا زد، با خود گفتم: «انا لله» عذر من چیست؟ اگر بگویم: فراموش كردم، و چاره ای جز جواب نداشتم، ترسان نزد آن حضرت رفتم.
فرمود: وای بر تو! آیا عادت مرا نمی دانی كه من با آب سرد وضو می گیرم، تو آب را گرم كرده ای و در سطل ریخته ای؟
عرض كردم: سوگند به خدا! ای آقای من، نه سطل را، و نه آب را، من به جایی نگذاشتم.
آن حضرت در این هنگام دریافت كه امداد غیبی، این كار را كرده است، به شكر الهی پرداخت و فرمود: حمد و سپاس مخصوص خداوند است، سوگند به خدا! كاری را كه خداوند بر ما آسان نموده، ترك نخواهم كرد. حمد و سپاس خداوندی را كه ما را از اهل اطاعت خود گردانید، و ما را برای كمك بر عبادتش موفق نمود، پیامبر اكرم صلی الله علیه و اله می فرماید:
ان الله یغضب علی من لا یقبل رخصته؛
همانا خداوند خشم می كند بر كسی كه كار آسان كرده ی او را نپذیرد.
این یك درس و پند بزرگ از پیامبر خدا صلی الله علیه و اله و امام هادی علیه السلام است كه ما در مواردی كه خداوند رخصت داده و آسان گرفته، بر خود سخت نگیریم، امام هادی علیه السلام با همان آب گرمی كه دست غیبی آن را برایش آماده كرده بود، وضو ساخت، و آسان گیری خدا را ترك ننمود.
[ صفحه 53]
امام هادی علیه السلام به من فرمود: فلان سطل را در فلان محل بگذار، تا من با آب آن برای نماز، وضو بسازم.
سپس مرا دنبال كاری فرستاد، و فرمود: وقتی كه بازگشتی این كار را انجام بده، تا وقتی كه برای نماز، آماده شدم، آب حاضر باشد (و این موضوع در شب بود).
[ صفحه 52]
آن حضرت به پشت دراز كشید كه بخوابد، و من آنچه را فرموده بود، فراموش كردم. شب سردی بود، احساس كردم كه آن حضرت برای نماز برخاسته است، ناگاه یادم آمد كه سطل آب را در محل خود كه فرموده بود، ننهاده ام، از ترس سرزنش آن حضرت، از آن محل دور شدم، و ناراحت بودم كه امام در مورد تحصیل آب، به زحمت می افتد.
ناگاه آن حضرت با صدای خشم آلود مرا صدا زد، با خود گفتم: «انا لله» عذر من چیست؟ اگر بگویم: فراموش كردم، و چاره ای جز جواب نداشتم، ترسان نزد آن حضرت رفتم.
فرمود: وای بر تو! آیا عادت مرا نمی دانی كه من با آب سرد وضو می گیرم، تو آب را گرم كرده ای و در سطل ریخته ای؟
عرض كردم: سوگند به خدا! ای آقای من، نه سطل را، و نه آب را، من به جایی نگذاشتم.
آن حضرت در این هنگام دریافت كه امداد غیبی، این كار را كرده است، به شكر الهی پرداخت و فرمود: حمد و سپاس مخصوص خداوند است، سوگند به خدا! كاری را كه خداوند بر ما آسان نموده، ترك نخواهم كرد. حمد و سپاس خداوندی را كه ما را از اهل اطاعت خود گردانید، و ما را برای كمك بر عبادتش موفق نمود، پیامبر اكرم صلی الله علیه و اله می فرماید:
ان الله یغضب علی من لا یقبل رخصته؛
همانا خداوند خشم می كند بر كسی كه كار آسان كرده ی او را نپذیرد.
این یك درس و پند بزرگ از پیامبر خدا صلی الله علیه و اله و امام هادی علیه السلام است كه ما در مواردی كه خداوند رخصت داده و آسان گرفته، بر خود سخت نگیریم، امام هادی علیه السلام با همان آب گرمی كه دست غیبی آن را برایش آماده كرده بود، وضو ساخت، و آسان گیری خدا را ترك ننمود.
[ صفحه 53]